برای تعیین قطر مناسب ایمپلنت شرایط متعددی را باید در نظر گرفت : اندازه دندان، فاصله تا دندان مجاور، اندازه فاسیال استخوان، و نیروهای loading. عامل اولیه برای اندازه ایمپلنت زمانی که چند دندان قدامی از دست رفته است، فاصله بین دندان های مجاور یا ایمپلنت هاست. اندازه افقی یک نقص استخوانی وج شکل دور یک ایمپلنت در کرست ریج از عرض بیولوژیک، طراحی ایمپلنت یا، overload اکلوزال از 0/5 تا 1/4 میلیمتر متغیر است. پس زمانی که ایمپلنت ها در مجاورت یکدیگر قرار داده می شوند حداقل 3 میلیمتر فاصله بین ایمپلنت پیشنهاد می شود تا با تحلیل کرستال آتی و نگهداری استخوان اینترسپتال خود را وفق دهند. 

ایمپلنت هایی با فاصله 3 میلیمتر یا بیشتر از هم امکان رشد پاپیلا را در بین خود فراهم می کنند. زمانی که دو دندان مجاور در پرماگزیلا از دست بروند دندان های طبیعی مجاور ناحیه بی دندانی ساپورت پاپیلای بین دندانی را برای استتیک مناسب فراهم کرده، و گاهی رستوریشن FP-1 نیز ساخته می شود. گرچه بازسازی پاپیلای بین دندانی بین دو ایمپلنت بسیار دشوار تر است.

دامنه طبیعی ارتفاع پاپیلای بین دندانی 2 تا 4 میلیمتر است حتی زمانی که ایمپلنت ها 3 میلیمتر یا بیشتر از هم فاصله دارند. پس زمانی که یک رستوریشن FP-1 مورد نظر است طراحی پروتز (شکل مربعی دندان) و جایگذاری ایمپلنت ممکن است نیاز به تغییر داشته باشد تا نتایج استتیک بهبود یابد. ایمپلنت هایی با فاصله کمتر از 3 میلیمتر گاهی واجد یک پاپیلای بین دندانی فرو رفته هستند. در نتیجه کانتور کراون به شکل مربع تغییر می کند تا تماس اینترپروگزیمال را کاهش می دهد اما حاصل کار ایده آل نخواهد بود.

مطالب مرتبط:

میزان استخوان موجود و طرح درمان ایمپلنت