حداقل سن برای بیمار ایمپلنت، یکی از نکات مهم جایگزینی تک دندان ماگزیلا، به ویژه در زمانی که دندان ها به صورت مادرزادی وجود ندارند، است. دنچرهای پارشیال ثابت جهت جایگزینی دندان در کودکان خطر نکروز پالپ را در دندان های مجاور افزایش می دهند. و این امر به دلیل اندازه ی شاخک های پالپی است. پروتزهای باند شونده با رزین، اغلب اوقات در بیماران جوان فاقد گیر می شوند. اگر استخوان موجود باشد، دندانپزشک می خواهد ایمپلنت ها را پیش از از دست رفتن استخوان در آینده ای نزدیک جایگزین کند. گرچه رشد و تکامل ممکن است در منطقه توسط ایمپلنت تحت تأثیر قرار گیرد، زیرا ایمپلنت مثل یک دندان انکلیوز شده عمل می کند.
تحقیقات نشان داده است، ایمپلنت ها همراه با دندان های مجاور رشد نمی کنند، یا به طور ثانویه در فضا جا به جا نمی شوند و همان طور که دندان های انکلیوز شده در طول رشد فکی این گونه اند. در نتیجه، بسیاری از ایمپلنت هایی که در دوره ی adolescent با رشد باقی مانده جایگزین می شوند. پس از 10 سال ممکن است پایین تر از محل مورد انتظار باشند.
یک کراون جدید می تواند مشکل زیبایی را حل کند، اما موقعیت استخوان یک پاکت بزرگتر بافت نرم اطراف ایمپلنت ها ایجاد می کند، که می تواند سبب انقباض شرایط peri – implant یا هر دو شود. در یک مطالعه ی 8 ساله از ایمپلنت های انسیروز ماگزیلا در adolescent ها، Thilander و همکارانش نتیجه گرفتند که سن ثابت chronological (تقویمی) راهنمایی کاملی نیست زیرا رشد مداوم و اندک دندان های مجاور در adolescent رخ می دهد. به جای آن، درمان مناسب اورتودنتیک باید پیش از قرار دادن ایمپلنت جهت به دست آوردن فضای اضافی و جلوگیری از حرکت دندان ها، ثبات خوب انسیزورها و استفاده از نگه دارنده ها برای ثبات درمان و جلوگیری از بازگشت آن باید انجام شود.
مطالب مرتبط:
