در واقع با استفاده از دارویی به نام Tideglusib موفق شدند پوسیدگی دندان موش ها را بدون استفاده از مواد مصنوعی ترمیم کنند. با اینکه دندان ها توانایی محدودی در ترمیم خودشان با سلول های بنیادی دارند، در صورتی که سلول های بنیادی تامین شوندف چنین توانایی هم بهبود زیادی خواهد داشت. ترمیم دندان در این حالت با استفاده از این شیوه ساختار و بافت طبیعی دندان را نیز حفظ می کند.
در واقع برای ترمیم پالپ که بافت زنده دندان می باشد، استفاده می شوند. سلول های بنیادی به سلول هایی تبدیل می شوند که وظایف خاصی در بافت دندان به عهده دارند. پالپ نرمی که داخل دندان می باشد، رگ های خونی و اعصاب دندان را شامل می شود. اما با پوسیدگی دندان چنین بافتی از بین می رود. در نهایت دندان را از دست می دهید.
روند پوسیدگی دندان به اینصورت است که لایه نازکی روی بافت دندان پدید می آید، که مانع سرایت پوسیدگی می شود. اما در پوسیدگی های شدید کارایی ندارد. مواد مصنوعی که برای پرکردن استفاده می شود، با وجود ترمیم عملکرد دندان، امکان بازیابی مواد معدنی و ترکیبات ساختاری بافت دندان هرگز نمی باشد. اما به هر حال باید مواد قدیمی از دندان خارج شده و مواد جدید جایگزین شوند. چند بار که این شیوه درمانی تکرار شود، در نهایت دندان کشیده می شود.
روش درمان با این دارو اینطور بوده که از نوعی اسفنج قابل جذب استفاده کردند. از جنس کلاژن که مقداری از داروی Tideglusib روی سرواخ های موجود روی دندان موش قرار گرفت. بعد از شش هفته اسفنج کاملا جذب شده و بافت جدید جایگزین آن شد. داروی Tideglusib ابتدا برای درمان آلزایمر معرفی شد؛ اما کارایی برای این بیماری نداشت.
مطالب مرتبط :