در دهه هشتاد طرح درمان های مربوط به ایمپلنت های دندانی گاهی بر مبنای حجم استخوان موجود طراحی می شد تا محل و نوع ایمپلنت تعیین شود. در استخوان باحجم زیاد ایمپلنت های ریشه ای شکل کار گذاشته می شد؛ در استخوانی با عرض متوسط ایمپلنت های تیغه ای قرار داده می شد؛ و در استخوانی با ارتفاع ناکافی استفاده از ایمپلنت های زیر پوستی (ساب پریوستال) به عنوان گزینه درمانی مطرح می شد. امروزه نوع پروتز نهایی و طرح آن از همان ابتدا بر مبنای موقعیت، تعداد و سایز ایده آل ایمپلنت تعیین می شود. کاهش استخوان قابل استفاده برای اجرای یک درمان ایده آل و قابل پیش بینی و ساخت یک زیر مبنای مناسب، کافی نیست. در نتیجه پیوند استخوان بیش از پیش به عنوان روشی برای دست یابی به موقعیت دراز مدت مطرح شده است.

علاوه بر نیازهای بیومکانیکی و فانکشنال، ملاحظات زیبایی یک پروتز نیز باید مد نظر قرار گیرند. گاهی برای دست یابی به نتیجه استتیک ایده آل، پیوند استخوان برای جایگذاری ایمپلنت در موقعیت مناسب ضروری است. گاهی نیاز است تا چین خوردگی بافت نرم در ناحیه استتیک افزایش یابد. زیر مبنای استخوانی وضعیت (ضخامت) چین خوردگی بافت نرم را مشخص می کند. بنابراین وقتی دستیابی به کانتور ایده آل برای کراون و بافت نرم مد نظر است گاهی آگمنتیشن استخوان به جنبه ی مهمی از درمان تبدیل خواهد شد.

به علت زیر بناهای مبتنی بر بیومکانیک و انتظارات استتیک باید ملاحظات تشخیصی اولیه ای برای پروتز ایمپلنت بررسی استخوان قابل استفاده در ناحیه بی دندانی است. جایگذاری ایمپلنت های داخل استخوانی نیازمند حجم استخوانی کافی در موقعیت مورد نظر برای دستیابی به ساپورت ایده آل پروتزی است. اگر استخوان ناکافی باشد، می توان از چندین روش جراحی برای بازسازی نقص ریج برای کاشت ایمپلنت استفاده کرد.

مطالب مرتبط:

داروهای ضد میکروبی در پیوند سینوس برای ایمپلنت

پیامد منفی سیگار کشدن برای ایمپلنت