در مطالب قبل در مورد کاشت ایمپلنت و موقعیت های قرارگیری آن توضیحاتی داده شد. در این مطلب چگونگی کاشت ایمپلنت در نواحی کانین و اولین مولر توضیحاتی بیان شده است:

اگر بیماری بخواهد پروتز ثابت داشته باشد، باید از ایمپلنت برای این کار استفاده شود زمانی که دندان های مجاوری که در زیر بیان می شوند در هر قوس غایب باشند:

1) اولین پرمولر، کانین و لترال

2) اولین و دومین پرمولر و کانین

3) کانین، لترال و سانترال

وقتی که این ترکیب های دندانی فوق غایب باشند و در فک وجود نداشته باشند برای ساخت پروتز برای بیمار باید از کاشت ایمپلنت استفاده شود چون: 1) طول قوس شامل 3 دندان مجاور است 2) جهت نیروی لترالی طی انحراف مندیبل باعث افزایش استرس می شود و 3) بزرگی نیروی جویدن در ناحیه کانین در مقایسه با ناحیه قدامی افزایش می یابد. بنابراین تحت این شرایط دست کم 2 موقعیت قرارگیری کلیدی کاشت ایمپلنت معمولاً در نواحی انتهایی مورد نیاز است تا این دندان مجاور بازسازی شوند (به خصوص وقتی که یکی از اباتمنت های انتهایی در موقعیت کانین باشد).

وقتی 3 دندان مجاور اولین پرمولر، کانین و لترال باشند موقعیت قرارگیری کلیدی ایمپلنت اولین پرمولر و کانین هستند. این موقعیت ها باعث ایجاد یک کنتی لیور قدامی می شوند که دندان لترال را بازسازی می کند. با این وجود چون دندان لترال کوچک ترین دندان در قوس فکی است و در ناحیه قدامی نیز کمترین مقدار نیروی جویدن را دارد تأثیر منفی کنتی لیور محدود خواهد بود. به علاوه ایمپلنت دندان کانین به خاطر ملاحظات استتیک رستوریشن، معمولاً از ایمپلنت دندان لترال بزرگتر است. این مسأله تأثیر کنتی لیور را کاهش می دهد. به علاوه اکلوژن هم تغییر داده می شود تا هیچ گونه تماس اکلوزالی در موقعیت سنتریک یا انحراف مندیبل روی پونتیک دندان لترال وجود نداشته باشد. وقتی عوامل نیرو از حالت عادی بزرگتر باشند می توان از یک  کاشت ایمپلنت با قطر کم نیز برای ساپورت دندان لترال استفاده کرد و 3 ایمپلنت بدون وجود کنتی لیور خطر افزایش یافته عوامل نیرو را کم می کنند.  

 مطالب مرتبط:

 تاریخچه ایمپلنت و کاشت آن در استخوان