چندین مطالعه و روش استخوان، آگمنتاسیون حفره دندان کشیده شده در زمان کشیدن دندان را ارزیابی کرده اند. اگرچه نتایج متنوعی نه تنها بین گزارشات مختلف بلکه در هر مطالعه مشاهده شده است. هنگامی که ترمیم استخوان نسبت به رژنراسیون بیشتر مورد نیاز است، کلینیسین به جای به کار گیری تکنیک های مشابه بدون توجه به شرایط کلینیکی باید همه راه های گرفت کردن را در مورد حفره دندان کشیده شده در نظر بگیرد.

در سال 1993 Dietsh و Misch مواد و روش های مختلف گرفت را بر اساس تعداد دیوارهای استخوانی باقی مانده پس از کشیدن دندان، پیشنهاد کردند. یک ضایعه ی استخوانی ضخیم 5 دیواره تقریباً با هر ماده گرفت قابل جذبی (RGM) پر می شود. برای مثال انواع آلوپلاست، آلو گرفت یا اتوژن. هنگامی که یک دیواره استخوان کمتر از 1/5 میلیمتر است و یا صفحه لبیال وجود ندارد (ضایعه 4 دیواره)، مواد آلوگرفت و یا آلوپلاست و یا استخوان (FDB) همراه با BM و GBR احتمال پیش بینی ترمیم با کانتور اولیه استخوان را افزایش دهد. بکر و همکاران استخوان freezedried دمینرالیزه شده (DFDB) را در محل حفره دندان کشیده شده برسی کرد و هیچ شاهدی مبنی بر تشکیل استخوان مشاهده نکرد. به نظر می رسد (DFDB) به انتهای انتخاب ضعیفی برای گرفت کردن حفره دندان کشیده شده است. بکر و همکاران حفرات دندان کشیده شده را تنهایی و همراه با (FDB) مقایسه کرد. بعد از 6 ماه تحلیل استخوان کرستال (38% در مقایسه با 1/5 میلیمتر) و تحلیل ریج افقی یافت شد. دیواره ی کورتیکال اطراف ساکت کاملاً یک ضایعه دو یا سه دیواره نیازمند RGM و حداقل مقداری استخوان اتوژن همراه با سد غشایی است. بلوکی از ماده پیوندی اتوژن که به محل پیوند استخوان میزبان ثابت شده باشد برای ضایعه استخوانی یک دیواره پیشنهاد شده است.

مطالب مرتبط:

توضیحاتی در مورد پیوند استخوان برای ایمپلنت