دندانپزشک می بایست تمام پوسیدگی های دندانی را قبل از قرار دادن ایمپلنت برطرف نماید. حتی هنگامی که دندان ها قرار است پس از healing ایمپلنت دارای کراون بشوند نیز انجام این کار لازم است. ایمپلنت های ثابت سخت اغلب نیازمند ماه ها زمان برای healing هستند و در این مدت پیشرفت پوسیدگی های دندانی ممکن است طرح درمان نهایی را تغییر دهد.

همچنین گیر کراون کاهش یافته و خطر نیاز به درمان های اندو، پست و کور یا حتی از دست رفتن دندان پایه افزایش خواهد یافت. در صورت نیاز به درمان های اندو، پر کردن کامل کانال های ریشه قبل از انجام جراحی ایمپلنت لازم است تا از بروز مشکل در تشخیص افتراقی جلوگیری شود (چنانچه هر دو درمان در یک زمان و در یک ناحیه انجام شوند). چنانچه حدف پوسیدگی ها همزمان با جراحی ایمپلنت انجام شود، حذف پوسیدگی می بایست قبل از تغییر هر بافتی در دهان انجام شود.

شکل ریشه

شکل ریشه ی طبیعی بر میزان استرس اضافه ای که بدون بروز هیچ مشکلی توسط دندان تحمل می شود، تأثیر دارد. ریشه های مخروطی یا فیوز شده به هم و اپکس های غیر نوک تیز (blunt) از جمله اشکالی هستند که توانایی دندان را در تحمل نیروهای اکلوزالی اضافه در پروتز ثابت کاهش می دهند. دندان مولر دوم ماگزیلا اغلب این اشکال ریشه را داراست. در مواردی که این شرایط وجود دارد، به جای دندان های طبیعی خلفی به عنوان اباتمنت، از ایمپلنت های اضافه و ریستوریشن ساپورت شونده با ایمپلنت استفاده می شود. dilacerations یا خمیدگی ریشه، کیفیت ساپورت کنندگی یک دندان پایه را افزایش می دهد. با این حال، این نوع ریشه ها ممکن است به استخوان مجاور تجاوز کنند و هنگام قرار دادن ایمپلنت در استخوان مشکل ساز شوند. بهترین مثال این حالت در کانین ماگزیلا و ناحیه ی اولین پره مولر دیده می شود.

مطالب مرتبط:

از دست دادن دندان ها مرتبط با افزایش سن