در دندانپزشکی ایمپلنت، موضوعات بسیار بحث برانگیزی درباره ی بازسازی دهان توسط ایمپلنت در بیمارانی که تحت پرتو درمانی قرار گرفته اند وجود دارد. این موضوعات مقدار زمان گذشته از رادیو درمانی برای آغاز درمان ایمپلنت و استفاده از درمان اکسیژن با فشار بالا را در بر می گیرند. ایمپلنت های قرار گرفته در استخوان پرتو دیده باعث افزایش خطر ابتلا به استئورادیونکروز به خصوص با اشعه ی بالاتر از 50Gy می شوند. زمان در ترمیم بافت های پرتو دیده تأثیری دوگانه دارد. به نظر می رسد که فاصله ی زمانی بین رادیو درمانی و جایگذاری ایمپلنت بر پروگنوز ایمپلنت ها تأثیر بسزایی دارد. اکثر مطالعات نشان داده اند که هر چه زمان بیشتری از رادیو درمانی گذشته باشد، موفقیت جایگذاری ایمپلنت بیشتر و خطر ابتلا به استئورادیو نکروز کمتر می شود. 

در مورد پرتو درمانی هایی که در زمان گذشته صورت گرفته اند بایداحتیاط بیشتری صورت گیرد زیرا در گذشته پرتو درمانی با انرژی پایین تری صورت می گرفت، برخلاف زمان حال که مقادیر بالای انرژی مورد استفاده قرار می گیرند و تخریب کمتری ایجاد می کنند. نشان داده شده است که به دلیل پایین تر بودن انرژی و در نتیجه رادیو درمانی مخرب تر ، اندآرتریت پیشرونده جایگزین شده است و با گذشت زمان افزایش می یابد.

مقدار پرتو مورد نیاز برای ایجاد نتایج نامطلوب نیز موضوعی است که بحث و تردید زیادی ایجاد کرده است. مطالعات نشان داده اند که 50Gy، نقطه ی عطف است و در مقادیر بیشتر از آن شانس ابقا 71% و در مقابل مقادیر کمتر از آن 84% است. از این رو بیان شده است که جایگذاری ایمپلنت می تواند برای بیمارانی با دوزهای پایین تر از 50Gy پرتو درمانی شده اند انجام گیرد.

مطالب مرتبط:

موقعیت ایمپلنت و پروتز بعد از جایگذاری