اگر بیماری تمایل به داشتن یک رستوریشن ثابت دارد، در هر کدام از حالات سه گانه از دست رفتن دندان های مجاور به ایمپلنت و همچنین در ماگزیلا نیاز داریم:

1) از دست رفتن نخستین پرمولر، کانین و لترال ماگزیلا

2) از دست رفتن کانین لترال و سانترال ماگزیلا

3) از دست رفتن کانین، نخستین پرمولر و دومین پرمولر

اگر هر کدام از شرایط وجود داشته باشند یک پروتز ثابت منع تجویز دارد چرا که طول قوس (سه پونتیک)، میزان نیرو، (نیروها در ناحیه کانین در مقایسه با ناحیه قدامی بیشتر هستند) و مسیر نیرو (نیروهای زاویه دار در ناحیه کانین).

در شرایط از دست رفتن یک دندان کانین و دو دندان مجاور دست کم دو ایمپلنت توصیه می شود تا یک رستوریشن ثابت مستقل را ساپورت کنند. پس موقعیت ایمپلنت کانین یکی از کلیدی ترین موقعیت ها در پرماگزیلا بی دندان است. زمانی که نتوان از ناحیه کانین برای جایگذاری ایمپلنت در پرماگزیلا بی دندان استفاده کرد دست کم یک ایمپلنت در هر طرف کانین از دست رفته مورد نیاز است تا نقص این موقعیت حیاتی را جبران کند. می توان ایمپلنت یک اینسایزر و کانین در نواحی مقابل را به هم اسپیلنت کرد تا این دو ایمپلنت مثل اباتمنت های رستوریشن ثابت یا اوردنچر در قسمت بی دندان آن عمل کنند.

شکل قوس پره و تعداد ایمپلنت ها

فاصله بین دو خط افقی که یکی از نوک دو دندان کانین رسم شده و دیگری از سطح فاسیال دندان های سانترال عبور می کند تعیین کننده شکل قوس دندانی در قدام  فک بالاست. فاصله کمتر از 8 میلیمتر در یک قوس دندانی مربعی دیده می شود. دندان های سانترال و لترال از ناحیه کانین خیلی به سمت فاسیال کنتی لیور نمی شوند. بنابراین انحراف مندیبولار و نیروهای اکلوزال استرس کمتری روی ایمپلنت های کانین وارد می کنند.

مطالب مرتبط:

عفونت های ماگزیلاری