برای اتصال بدنه ایمپلنت به اباتمنت دو روش کلی وجود دارد : اتصال داخلی و خارجی Internal & External که اکثر سیستم‏ های جدید از نوع اتصال داخلی بهره می‏برند .

در این قسمت یک platform برای قرار گیری پروتز و مقاومت فیزیکی در برابر نیروهای اگزیالی وجود دارد که می‏تواند در خارج یا داخل ایمپلنت طراحی شده باشد . شکل این محل گیر پروتز نیز می‏تواند شش گوش (Hexagon) ، هشت گوش (octagon) یا مخروطی (Cone Screw) باشد .

انواع اتصالات بر روی ایمپلنت : اتصال داخلی، خارجی، به شکل پست و گوی برای ایمپلنت‏های یک تکه.

برنمارک در ایمپلنت‏های اولیه خود از روش اتصال خارجی شش گوش External Hex بهره می‏برد که روش ساده و مطمئنی بود . اما به مرور زمان و با افزایش قابلیت‏های فن آوری ساخت ایمپلنت، ترجیح بر کاربرد اتصالات داخلی است.چرا که:

1.ارتفاع عمودی از گردن ایمپلنت تا نوک اباتمنت کمتر می شود زیراقسمتی از سیستم اتصالی در داخل بدنه ایمپلنت قرار می گیرد. این کاهش ارتفاع عمودی می تواند از وارد شدن نیروهای مخرب جلوگیری نماید و توزیع استرس را بهبود بخشد.

2.خطر ریز نشست میکروبی در حد فاصل اباتمنت و ایمپلنت کاهش می یابد (Tesmer et al 2009).

3.امکان ثبات استخوان کرستال اطراف حد فاصل آن و ایمپلنت بیشتر می شود.

4.با نفوذ اتصال در داخل عمق ایمپلنت توزیع فشارها به شکل منطقی تر اعمال می گردد.

5.ریز جا به جایی و لق شدن پیچ اباتمنت کمتر رخ می دهد.

در قریب به اتفاق سیستم های مبتنی بر اتصال داخلی از پیچ برای محکم کردن اباتمنت در داخل بدنه ایمپلنت بهره می برند، هر چند روش اتصال دیواره های خارجی آن با دیواره داخلی ایمپلنت چه از نظر عمق اتصال و چه شکل آن بسیار متنوع می باشد. هر کدام از این سیستم ها ادعا می کنند که با شکل خاص اتصالی که ارائه می دهند خطر ریزش نشست و امکان نفوذ باکتری کمتر (Steinebraunner et al 2005) ، ریز جابه جایی کمتر، انتقال فشار متعادل تر و خطر لق شدن پیچ اباتمنت کمتر می گردد.

مطالب مرتبط:

اصلاح اباتمنت و خط خاتمه تراش