در صورت وقوع عفونت بعد از جراحی، به دلیلی عوارض ناشی از آن باید تهاجمی باشد. درمان آنتی بیوتیک اولین خطر درمان برای این علائم است. تشخیص قطعی بدون تأیید میکروبیولوژی معمولاً بر پایه شواهد تجربی است. شناسایی عوامل پاتوژن معمولاً مشکل بوده و نیاز به اندوسکوپی و سوراخ کردن انترال جهت به دست آوردن قطعه آلوده نشده جهت کشت دارد. ارزیابی فاکتورهای مختلفی از جمله بیشترین نوع پاتوژن دخیل در عفونت، مقاومت آنتی میکروبیال و ملاحظات فارماکودینامیک و فارماکوکینتیک دارد و قدرت نفوذ دترو به سینوس، در هنگام درمان با آنتی بیوتیک مورد نیاز است. باید علیه پاتوژن های تنفسی مؤثر و فعالیت شناخته شده ای نیز علیه مقاومت کششی پاتوژن های معمول داشته باشد.

هنگام استفاده از آنتی بیوتیک دو فاکتور ارزیابی می شود: 1) حداقل شدت بازدارندگی 2) قدرت نفوذ دارو به بافت ملتهب سینوس کمترین غلظت عامل آنتی میکروبیال است که در نتیجه مهار رشد میکروارگانیسم ایجاد می شود. بیان می شود که MIC به معنی مهار 50% یا 90% میکروب ها می باشد. MIC90 ، MIC50 معمولاً به وسیله ی لاکتاماز B مطالعات گذشته موکسی سیلین را به عنوان اولین داروی انتخابی مطرح کرده اند. اگرچه با افزایش شیوع پنی سیلین و مقاومت به پنی سیلین در استرپتو کوک پنومونی، استفاده از سایر آنتی بیوتیک ها باید مد نظر قرار بگیرد.

آنتی بیوتیک ها

لاکتام ها شایع ترین آنتی بیوتیک از این دسته جهت درمان سینوزیت، پنی سیلین آنتی بیوتیک انتخابی است که سال ها جهت مقابله با باکتری های دخیل در سینوزیت استفاده می شود. اگر چه اخیراً تأثیر آن به دلیل درصد بالای باکتری های تولید کننده بتالاکتاماز و همچنین باکتری های مقاوم به پنی سیلین مورد سوال است. آگمنتین مزایای افزوده ای را علیه فعالیت بتالاکتاماز دارد که البته میزان بروز عوارض جانبی در دستگاه گوارش، در صورت استفاده از آن زیاد است. اگرچه رژیم جدید (2 بار در روز) به کاهش این عوارض کمک شایانی کرده است.

مطالب مرتبط:

داروهای آنتی بیوتیک موضعی