حفظ سطح صاف تایتانیومی ایمپلنت بدون شیار و خراشیدگی می تواند از تجمع پلاک جلوگیری نماید. انتخاب لوازم باید بر اساس طراحی نوک آن ها صورت گیرد. نوک وسیله نباید حجیم باشد (تا از زخمی شدن غیر ضروری بافت پیشگیری شود) و باید کاربرد آن به وسیله دندانپزشک ساده باشد. دندانپزشک همچنین می تواند طراحی پروتز، محل رسوب کردن و سختی جرم ها را ارزیابی کرده تا بتواند با کمک این اطلاعات وسیله مناسب را انتخاب کند.

گزارش شده که اسکیلرهای سونیک و اولتراسونیک فلزی تایتانیوم را خط می اندازند. به نظر می رسد اگر از یک روکش لاستیکی یا پلاستیکی روی اسکیلر اولتراسونیک استفاده شود تایتانیوم صدمه نخواهد دید. پالیش کننده های هوا (air polisher) مؤثر بوده و بی خطر هستند.

یافته ها حاکی از آن است که لوازمی با نوک های فولادی زنگ نزن (استنلس استیل) به سطح صاف تایتانیوم آسیب می رسانند. این قضیه از این جهت اهمیت دارد که وقتی لوازم بهداشتی ایمپلنت تیز می شوند، تا حدی تیز شوند که روی فلز خراش نیندازند. لوازم مختلف غیر فلزی، پلاستیکی، گرافیتی، نایلونی یا با پوشش های تفلونی در دسترس بوده و ثابت شده که استفاده از آن ها روی سطح تایتانیوم بی خطر است. به واسطه استفاده از این لوازم بهبود ساختمان لثه و بافت نرم اتفاق می افتد. یک کورت تایتانیومی و رابر کاپ همراه با پودر پامیس برای تمیز کردن سطوح ایمپلنت مناسب است.

بعد از برداشتن جرم ها، نشان داده شده که پالیش کردن با رابر کپ و خمیردندان, خمیر پروفیلاکسی نرم، خمیرهای تجاری پالیش ایمپلنت و اکسید قلع برای سطوح تایتانیومی بی خطر هستند. می توان از یک رابر پوینت یا مسواک روتاری غیر تافته نیز استفاده کرد. در واقع هدف اولیه استفاده از لوازم برداشتن پلاک و جرم است. راماگلیا و همکارانش نشان دادند که یک کورت پلاستیکی و اسپری پودر کننده آب و هوا به سطوح ایمپلنت صدمه نزده اما ممکن است رسوباتی از خود به جای بگذارند. این رسوبات باید با شست و شو پاک شوند تا مشکلی در روند التیام بافت ایجاد نشود.

مطالب مرتبط:

بهداشت دهان بیمار