برداشتن پلاک فوق لثه ای و بهداشت دهان با استفاده از مسواک می تواند به شکل قابل توجهی مقدار و ترکیب میکروب ها را کاهش دهد. این کاهش در واقع به کم شدن خطر آغاز یا عود بیماری پریودونتال (بیماری های لثه) تعبیر می شود. از سوی دیگر کاهش شیوع پاتوژن های پریودونتال در پلاک فوق لثه ای (خطر) ذخیره شدن بالقوه این گونه ها را کاهش می دهد.

فقدان مخاط کراتینیزه کافی در بیماران بی دندان به خصوص در ایمپلنت های نواحی خلفی با تجمع بیشتر پلاک و التهاب لثه همراه است ولی تحلیل استخوان سالانه بیشتری بدون در نظر گرفتن وضعیت سطح ایمپلنت اتفاق نمی افتد. نوع ایمپلنت همراه با وجود یا عدم وجود بافت کراتینیزه می تواند برای روش های بهداشت دهان بسیاری از بیماران چالش برانگیز باشد. دندانپزشک باید روی اهمیت پلاک کنترل مناسب و کافی تأکید کرده و محصولات و روش هایی که امتحان آن ها پس داده شده و مورد تأیید قرار گرفته اند را بر اساس نیاز و توانایی های بیمار انتخاب کند.

بیماران به دندانپزشک خود برای معرفی یا توصیه محصولات مختلف از جهت اجرای روش های بهداشت دهان اعتماد دارند. برای اغلب بیماران روش بگو – نشان بده – انجام بده (all-show-do) اهمیت فراوانی پیدا می کند. ثبت مستندات در پرونده بیمار با توجه به توصیه ها و دستورالعمل ها مثل موافقت بیمار و اثر بخشی، برای ارزیابی موفقیت دراز مدت برای هر بیمار اهمیت زیادی دارد. وقتی انتخاب و توصیه ابزارها برای بهداشت دهان انجام شد، دندانپزشک باید موارد زیر را مورد توجه قرار دهد:

• موقعیت
• طول و زاویه اباتمنت ها
• طراحی ساختارهای فوق لثه ای (سوپراستراکچر)
• محدودیت های آناتومیکی
• عادات بیمار
• انگیزه و مهارت دستی هر بیمار

عواملی که می توانند انتخاب یک محصول را تحت تأثیر قرار دهند تجمع پلاک و جرم و سلامت عمومی بیمار هستند (شامل بیماری ها و داروها). برای پرهیز از کسالت و کاهش انگیزه بیمار، ساده تر نمودن روش های بهداشت دهان عملی هوشمندانه است. بیماران با بی دندانی پارسیل تعداد باکتری های پاتوژن بیشتری در مقایسه با بیماران کاملاً بی دندان دارند. این قضیه می تواند باعث انتشار باکتری های از یک سمت به سمت دیگر شود.

مطالب مرتبط:

بیماری های سطح زبان

توده های زبان