اگر ریج بی دندانی از 6 میلیمتر باریک تر باشد اوستئوتومی همراه با شست و شوی فراوان تا زمانی که ارتفاع استخوان باقی مانده در بالای سوراخ منتال بیشتر از 12 میلیمتر باشد، انجام می گیرد. در نتیجه استئوپلاستی عرض کرست افزایش می یابد اما هم زمان لند مارک کانال مندیبولار به کرست استخوان باقی مانده نزدیک تر می شود. موقعیت ایده آل ایمپلنت با هر دو صفحه کورتیکال هم سطح است. استخوان در حد پایین ترین صفحه استخوان ریمادل می شود سپس ارتفاع استخوان در دسترس در قدام نیمه مزیالی مولر اول تعیین می شود. خط فرضی A به طور موازی با پلن اکلوزال بر روی کرست ریج باقی مانده پس از اوستئوتومی رسم می شود. خط فرضی دیگر B در قسمت فوقانی سوراخ منتال رسم می شود. ارتفاع استخوان در دسترس در ناحیه پری مولر دوم و قسمت میانی مولر اول با فاصله بین این دو خط تطابق دارد و نماینده حداکثر طول ایمپلنت اندوستئال در این ناحیه است.

سپس رادیوگرافی برای تعیین تأیید منطقه امن در قسمت میانی مولر اول ارزیابی می شود. توصیه می شود در صورت کمک گرفتن از رادیوگرافی پانورامیک به میزان ناحیه امن در خلف نیمه مزیالی مولر اول دقت شود. یک وسیله اندازه گیری ممکن است برای اندازه گیری فاصله بین ایمپلنت ها در یک سمت و فاصله ایمپلنت با دندان در سمت دیگر مورد استفاده قرار می گیرد. الگوی جراحی بر روی دندان های باقی مانده گذارده می شود و با موقعیت سوراخ های اولیه مقایسه می شود. ممکن است برای مشخص کردن موقعیت اوستئوتومی از ریشه های مجاور و تأیید ارتفاع استخوان در دسترس یک رادیوگرافی پری اپیکال تهیه شود.

مطالب مرتبط:

بررسی نقایص و سطح تماس استخوان