20 میلیون آمریکایی همه دندان های مندیبل خود را از دست داده اند و 40 میلیون نفر هم همه دندان های خلفی خود را در یک یا چند کوادران از دست داده اند و به طور نسبی بی دندان هستند. در نتیجه 60 میلیون نفر کاندید ایمپلنت در این ناحیه هستند. مورد تجویز اولیه ایمپلنت های ریشه ای شکل، خلف مندیبل Division A است. 

ایمپلنت های دندانی به ندرت در محل مولرهای دو و سه مندیبل قرار می گیرند و پری مولر اول در قدام سوراخ منتال تعبیه می شود. در نتیجه خلف مندیبل با دومین پری مولر و مولر اول به طور اولیه در ارتباط است. گاهاً جراحی در نواحی خلفی دهان، با فضای کم برای طول تاج به ویژه وقتی دندان های مقابل وجود دارند پیچیده می شود. دریل های ایمپلنت و هندپیس به حداقل 20 میلیمتر فضا تا کرست استخوان برای آماده سازی اوستئوتومی با زاویه مناسب ایمپلنت و وسایل قراردهی آن اغلب به 25 – 20 میلیمتر فضا نیاز دارند. این موضوع به ویژه در ناحیه مولر دوم مشکل آفرین است زیرا میزان فضا به طرف خلف کاهش می یابد.

اگر دندان های مقابل اکسترود شده باشند، قبل از جراحی باید پلن اکلوزال برای افزایش فضای تاج برای جراحی تصحیح شود. گاهی ایمپلنت با طول کوتاه تر برای کاهش نیاز به فضا برای جراحی تجویز می شود. خلف مندیبل عرض اولیه بیشتری نسبت به قدام آن دارد. در این صورت استخوان Division A به طور شایع تر در مراحل اولیه بعد از از دست دادن دندان ها یافت می شود. هر استخوان یک اندازه ارتفاع دارد که از کرست ریج بی دندانی تا لندمارک مقابل شامل شریان ، ورید و عصب آلوئولار تحتانی تعریف می شود.