گاهی، به دلیل طولانی شدن درمان های ایمپلنت، چنانچه پروسه های رژنراسیون استخوان قبل از کاشت ایمپلنت انجام شده باشند. دندان های استراتژیک حفظ می شوند (حتی با داشتن پروگنوز ضعیف). این دندان ها اغلب اباتمنت هایی هستند که یک رستوریشن ثابت موقت را ساپورت می کنند. ایمپلنت های موجود در ناحیه ی بی دندانی یا نواحی گرافت شده را از ترومای حین جویدن حفاظت می کنند و از به کار رفتن پروتز پارسیل متحرک متکی بر بافت نرم جلوگیری می نمایند. پس از آن که بعد از healing ایمپلنت این دندان ها کشیده شدند، موقعیت آن ها اغلب برای گذاشتن ایمپلنت ایده آل است. سپس، در طی جراحی مرحله ی دوم ایمپلنت قرار داده می شود. این روش برای جلوگیری از ریستوریشن های متکی بر بافت نرم در نواحی آگمنتیشن استخوان سودمند است اما ممکن است درمان 6 ماه به طول انجامد.

استفاده از اباتمنت های معمولی در بازسازی تمام قوس فکی بیماری که یک ریستوریشن ثابت کامل بر روی دندان های مبتلا به بیماری پریودنتال دارد، بسیار شایع است. ممکن است پروگنوز این نوع اباتمنت ها ضعیف باشد و نهایتاً نیاز به کشیدن آن ها باشد (طبقه بندی کمتر از 5 سال دوام)، با این حال چنانچه تمام این اجزای دندانی کشیده شوند، برای بیمار یک دنچر فوری کامل به عنوان یک پروتز موقت ساخته می شود. البته این کار در حین گرافت کردن و مراحل قرار دادن ایمپلنت انجام می گیرد.

تغییرات روانی و جسمی مرتبط با دنچر، حتی اگر یک پروتز موقت باشد، پیامدهای ناراحت کننده ای برای بیمار خواهد داشت زیرا در ابتدا تعدادی از دندان های بدون علامت ولی با پروگنوز ضعیف و کوتاه مدت وی حفظ شده بودند، ولی نهایتاً همه ی آن ها کشیده شده و برای بیمار یک ریستوریشن ثابت موقت ساخته شد.

مطالب مرتبط:

سایز بدنه ایمپلنت