مشکل اصلی اوردنچرهای RP-5 در مقایسه با ترمیم های ثابت با RP-4، تحلیل مداوم استخوان در قسمت خلفی است. استخوان قسمت خلفی سریع تر از استخوان قدامی تحلیل می رود و پروتز متکی بر ایمپلنتی که در قسمت خلفی ساپورت خود را از بافت نرم می گیرد باعث تحلیل استخوان از قسمت خلف به میزان 2 تا 3 برابر سریع تر از پروتزهای کامل معمولی می شود. ولی در بیماران استفاده کننده از پروتزهای متکی بر ایمپلنت ثابت هیچ تحلیل استخوانی مشاهده نشده و حتی اغلب اپوزیشن استخوان مشاهده می شود. به همین دلیل مزیت کاهش هزینه در کوتاه مدت، می تواند تحت تأثیر افزایش سرعت تحلیل استخوان که به خصوص در بیماران بی دندان جوان تر مسئله مهمی است، قرار گیرد.

همان طور که در مطالب قبل نیز بیان شد، تمام اوردنچرهای متکی بر ایمپلنت اگر به طور کامل با ایمپلنت ساپورت شوند مفید خواهند بود و توصیه می شود که پروتز RP-5 به عنوان یک پروتز بینایی و موقت برای بهبود فانکشن بیمار در نظر گرفته شود. این پروتزها نباید به عنوان پروتز نهایی برای بیمار استفاده شوند. در مقابل، یک ارزیابی معمول از میزان عملکرد بیمار به همراه تحصیلات و تربیت او می تواند باعث تبدیل این پروتزها به ترمیم های RP-4 شود. همچنین مطالعات نشان می دهند. اوردنچرهای متکی بر ایمپلنت مندیبل می توانند باعث ابتلا به Combonation-Like syndrome شوند که باعث افزایش لقی، از دست رفتن تناسب و شکستن پروتز در ناحیه میدلاین دنچر فک بالا می شود. با این که هنوز به عنوان یک رابطه علت و معلولی ثابت نشده است،  به نظر می رسد که این وضعیت توسط انتخاب یک طرح مناسب اکلوزال قابل کنترل باشد.

مطالب مرتبط:

 بررسی ایمپلنت های دندانی و مزیت آن ها