تفاوت بین بیولوژی ایمپلنت و دندان، ایمپلنت های دندانی را نسبت به التهاب و تحلیل استخوان در حضور پلاک باکتریایی حساس تر می سازد. بیوفیلم ها فاکتور اولیه ایجاد کننده در روند بیماری های پریودونتال هستند. توده های چسبناک باکتری ها با ماتریکسی متشکل از پلی ساکارید، آب و باکتری ها در سطوح نرم و سخت در حفره دهان تجمع پیدا کرده که می تواند گسسته شده و با روش های مکانیکی و شیمیایی پاک شوند. اگر این ساختار از هم گسسته نشود پلاک بالغ شکل خواهد گرفت. مواد درمانی شیمایی قادر به نفوذ به بیوفیلم ضخیم نیست و سطوح خشن نسبت به سطوح صاف بیوفیلم بیشتری روی خود نگه خواهند داشت. باکتری ها از دندان ها به ایمپلنت ها و از ایمپلنت به ایمپلنت منتقل می شوند. یافته های بالینی از ایمپلنت های شکست خورده، همانند دندان ها، شامل التهاب، پاکت و تحلیل استخوان پیشرونده است. شباهت دیگر به نقش باکتری ها در پریودونتیت و پری – ایمپلنت باز می گردد.

در ارزیابی میکروب های اطراف ایمپلنت، لی و همکارانش تغییرات میکروبیال بین بیماران با تاریخچه ای از عفونت های پریودونتال و پری – ایمپلنت و یا ایمپلنت هایی که برای مدتی در حال فانکشن بوده اند را مورد بررسی قرار دادند. این مطالعه نشان داد تاریخچه پریودونتیت در مقایسه با زمان loading ایمپلنت، تأثیر مهم تری بر میکروب های پری – ایمپلنت دارد. میکروب های موجود در دندان های باقی مانده، نقش زیادی در میکروب های پری ایمپلنت دارند. پورفیروموناس ژنژیوالیس و باکترویید فورسیتوس، پاتوژن های پریودونتال کمپلکس قرمز، کلونی های متعددی روی ایمپلنت ها تشکیل داده بودند هر چند تمام ایمپلنت ها به طور موفقیت آمیزی اسئواینتگریت شده باشند. به هر صورت آموزش بیمار درباره مسئولیت او برای کاهش پلاک اهمیت فراوانی دارد، به خصوص اگر بیمار تاریخچه بیماری پریودونتال داشته باشد.