بی حس کننده های موضعی جزء لازم تمامی درمان های جراحی ایمپلنت هستند. این داروها برای انجام جراحی بدون درد لازم هستند و بر کاهش بروز درد و ادامه آن مؤثرند. جراح دندانپزشک باید شناخت کاملی از فارماکوکینتیک بی‌حس کننده های موضعی گوناگونی که در دندانپزشکی ایمپلنت مورد استفاه قرار می گیرند داشته باشد. رایج ترین بی‌حس کننده های مورد استفاده در دندانپزشکی آمیدها هستند که سمیت پایینی دارند و به عدم ایجاد حساسیت معروفند. بی حس کننده های موضعی با جلوگیری از ایجاد و هدایت پتانسیل عمل در نورون های حسی از به وجود آمدن درد پس از عمل پیشگیری می کنند. بدین وسیله از رسیدن ایمپالس ایجاد شده توسط جراحی از گیرنده ای درد به سیستم اعصاب مرکزی که هایپر آلرژی مرکزی پس از عمل را باعث می شود جلوگیری به عمل می آید.

لیدوکائین

ترکیبی که اکثر سایر بی حس کننده های موضعی با آن مقایسه می شوند لیدوکائین 2% با اپی نفرین یک در 100/000است. این محلول به طور معمول در بی حسی های اینفیلتریشن یا بلاک مورد استفاده قرار می گیرد و یک بی حس کننده ی با دوام متوسط به شمار می آید. لیدوکائین به دو شکل دیگر نیز مورد استفاده قرار می گیرد: با غظت بالاتر منقبض کننده ی عروقی و بدون منقبض کننده ی عروقی.

مپی واکائین

مپی واکائین بی‌حس کننده ای است که از نظر زمان شروع اثر، مدت اثر و سمیت مشابه با لیدوکائین است. دوز معمول مورد استفاده در دندانپزشکی محلول 2% به اضافه ی لوونوردفرین یک در 20/000 به عنوان منقبض کننده ی عروقی است. این بی حس کننده ی موضعی همچنین به شکل (ساده) 3% نیز ساخته می شود که برای درمان های کوتاه مدت و یا هنگامی استفاده منقبض کننده ی عروقی امکان پذیر نیست مورد استفاده قرار می گیرد.