در دندانپزشکی ایمپلنت، می توان گروه ها و مکانیسم های متفاوتی از سرکوب کننده های درد را مورد استفاده قرار داد. یک پروتکل کاهش درد پایه ریزی شده است که در آن وجوه گوناگون پروسه ی رفع درد و همچنین استفاده از داروها ساده و استاندارد شده اند.

1. مسکن های غیر اوپیوئیدی

2. مسکن های اوپیوئیدی

3. قرص و یا شربت های کمکی

داروهای مسکن در ایمپلنتولوژی دهانی

انتخاب مسکن یا رژیم دارویی ضد درد برای کنترل دردهای پس از عمل به طور ایده آل بر اساس شدت مورد انتظار درد صورت می گیرد. این شدت براساس تاریخچه ی پزشکی بیمار، آستانه ی درد در گذشته، نوع درمان، وسعت بافت کنار زده شده و طول مدت درمان تعیین می شود. به دلیل وجود داروهای گوناگون و انتخاب های متعدد برای درمان درد پس از عمل جراحی ایمپلنت، یک پروتکل کنترل درد برای کمک به تجویز درست این ها تنظیم شد. براساس دستورالعمل سازمان بهداشت جهانی، روش درمانی و بیمار باید مورد ارزیابی قرار گیرند و شدت درد مورد نظر باید به شکل خفیف، متوسط یا قوی طبقه بندی شود.

درد خفیف 

درد خفیف به خودی خود محدود می شود و معمولاً با یک دوز نرمال از NSAIDها برطرف می گردد.

درد متوسط

درد متوسط نسب به درد خفیف شدت بیشتری دارد و معمولاً به طور کامل توسط NSAIDها از بین نمی رود. این درد با عملکرد بیمار تداخل دارد و فعالیت های زندگی روزانه ی او را مختل می کند.

درد شدید

درد شدید به عنوان دردی تعریف می شود که با بعضی و یا تمامی فعالیت های زندگی روزانه تداخل دارد. بیمار ممکن است به رختخواب محدود شود و به مدت چندین روز به ادامه ی درمان اوپیوئیدی قوی نیاز باشد. ممکن است برای تکمیل درمان به درمان های دارویی کمکی نیاز باشد.