کشیدن دندان یک یا چند ریشه ای جهت ایمپلنت باعث تغییراتی در حجم و اندازه بافت نرم و سخت می شود. در طول دوران ترمیم حفره دندان کشیده شده، دیواره های استخوانی تحلیل می رود و مرکز حفره با استخوان اسفنجی پر می گردد. مهم ترین مشکل در دیواره باکالی حفره است که هم در جهت با کولینگوال (عرض ریج) و هم اکلوزوژنژوال (ارتفاع) تحلیل می رود.

علاوه بر بافت استخوان، بافت نرم رویی هم دچار تغییرات خاصی می گردد. درست پس از خارج کردن دندان، پرولیفراسیون سلولی شروع می شود تا حجم بافت همبندی افزایش یابد و سپس دهانه حفره با مخاط اپی تلیالی کراتینیزه پوشانه شود. تحلیل استخوان زیرین و تطابق مخاط رویی با شکل جدید استخوان باعث می شود که بافت سخت و نرم در دسترس برای کاشت ایمپلنت کمتر از زمانی باشد که دندان طبیعی موجود بوده است.

مراحل ترمیم حفره دندان کشیده شده را می توان به شکل زیر جمع بندی نمود:

حفره دندان کشیده شده با خون لخته پر می شود. سلول های التهابی به داخل لخته مهاجرت می کنند و شروع به فاگوستیوز بافت های نکروز می نمایند. عروق جدید و سلول های مزانشیال از الیاف پریودنتال پاره شده وارد لخته شده و بافت گرانوله ترمیمی را پدیدار می سازند. بافت گرانوله به تدریج با بافت همبندی موقت جایگزین می شود و در ادامه بافت استخوانی نابالغ به نام woven bone ساخته خواهد شد. دیوارهای حفره که بقایای alveolar proper و bundle bone کنار دندان بودند، تحلیل می روند و تمامی حفره با استخوان نابالغ پر می گردد.

مطالب مرتبط:

موقعیت ایمپلنت و پروتز بعد از جایگذاری