مهم ترین پیش نیاز حفظ حفره دندان، کشیدن آن با کمترین آسیب بافتی است.

خارج کردن محافظه کارانه دندان : باید از وسایل خاصی همچون periotome به جای الواتورهاید معمولی استفاده نمود و دامنه حرکات باکولینگوالی فورسپس ها را به حداقل رساند. در غیر این صورت، احتمال شکستن صفحه استخوانی باکال و یا از دست رفتن سپتوم استخوان بین ریشه ها افزایش خواهد یافت. دستکاری نشدن بافت نرم و سخت از مهم ترین اهداف کشیدن محافظه کارانه دندان است.

خارج کردن ضایعات پاتولوژیک و شستشوی کامل حفره دندان نیز اگر همراه با درآوردن کامل کیست یا دیگر ضایعات پاتولوژیک باشد، اما نباید آن چنان شدید صورت گیرد که استخوان سالم اطراف ضایعه را نیز از جای خود خارج نماید.

استفاده از مواد ثابت کننده لخته خون : در برخی موارد اگر دیواره های استخوانی در حالت طبیعی و با ضخامت کافی موجود باشند، نیازی به کنار زدن فلپ، استفاده از مواد پیوند استخوان در داخل حفره و پوشاندن دهانه حفره با کرونالی کردن فلپ باکال وجود ندارد. کاربرد موادی همچون اسفنج های کلاژنی برای حفظ و ثبات لخته خون در محل کفایت می نماید. لخته خون پر از پلاکت های فعال است که با آزادسازی عوامل رشدی داخل آن ها سرعت استخوان سازی افزایش می یابد. پس از تمیز کردن حفره دندان، اسفنج کلاژنی آماده را به شکل حفره خالی در می آوریم و در داخل آن با اندکی فشار جاگذاری می نماییم. دهانه حفره با یک بخیه ضربدری پوشانده می شود تا اسفنج از آن بیرون نیوفتد.

قرار دادن اسفنج کلاژنی در داخل حفره دندانی که 4 دیواره آن سالم است، باعث تسریع در روند ترمیم، پایداری لخته، تشکیل سریع تر بافت کراتینیزه روی دهانه حفره و آماده شدن سریع تر محل برای کاشت ایمپلنت خواهد شد.

در اکثر موارد، پر شدن حفره دندان با استخوان تا حد مطلوب صورت گرفته روند ترمیم بافت اپی تلیالیزه روی دهانه آن نیز با حداکثر سرعت انجام می گیرد. این روش برای جایگذاری ایمپلنت پس از گذشت 6 هفته یا دیرتر مطلوب است. سند علمی بر کارایی این روش مطالعه ای است که نشان داد ضایعات فکی در انسان با پهنای 5-8 میلیمتر به خودی خود و بدون هیچ دستکاری به خوب التیام می یابد به شرط آن که تمامی دیواره های استخوانی اطراف ضایعه، موجود و دست نخورده باقی بماند. لذا در این موارد نیازی به کنار زدن فلپ یا روش های GBR نخواهد بود.(Rebaudi et al 007)

استفاده از پیوند آزاد بافت مخاطی برای پر کردن دهانه حفره دندان : کشیدن دندان نه تنها منجر به تحلیل دیوارهای استخوانی می گردد، بلکه با کاهش عرض بافت کراتینیزه مشکلاتی را از نظر بافت نرم اطراف ایمپلنت به دنبال خواهد داشت. برای کپی کردن دهانه حفره، ترمیم استخوان در محیطی ایمن و نیز افزودن به حجم بافت کراتینیزه در روی ریج بی دندان، استفاده از پیوند آزاد بافت کراتینیزه که از کام، توبروزیتی، یا نواحی بی دندان دیگر گرفته می شود کار ساز خواهد بود. برای این هدف هم نیازی به بلند کردن فلپ وجود ندارد. کنار زدن فلپ می تواند با اختلال در خون رسانی باعث تحریک تخریب استخوان گردد. لذا بافت کراتینیزه به شکل دهانه حفره برداشته شده و با بخیه های ظریف به بافت اطراف بخیه زده می شود.

از آنجا که دور تا دور این پیوند را بافت پر خونی احاطه کرده است، خون رسانی در حد مطلوب صورت خواهد گرفت. حداقل 2 ماه برای بلوغ این بافت و کراتینیزه شدن کامل آن لازم است. بافتی که حاصل می شود زمان کاشت ایمپلنت یا در طی مرحله دوم جراحی می توان به خوبی این بافت را کنترل نمود تا مخاط کراتینیزه زیبایی در اطراف ایمپلنت (خصوصا سطح باکال) شکل گیرد.

استفاده از پیوندهای استخوان دانه دار(گرانولر) : با توسعه فناوری در تولید مواد صنعتی مشابه استخوان (با پایه کلسیم و فسفر)، کاربرد پیوندهای اتوژن یا الوژن به موارد خاص محدود شده است. مواد پیوند استخوان صنعتی با ایجاد داربست در محل ضایعه، ورود سلول های استخوان ساز را به محل سرعت می بخشند. برای جلوگیری از نفوذ بافت نرم اطراف به داخل حفره دندان موجود، استفاده از پیوند آزاد بافت کراتینیزه یا غشاهای محافظ قابل جذب یا غیر قابل جذب در دهانه حفره دندان تازه کشیده شده لازم است. ترکیب غشای محافظ و پیوند استخوان از مواد ضروری برای GBR است. پس از تمیز کردن حفره دندان، اگر دیواره های باقیمانده نازک باشد یا در عرض و ارتفاع دچار تخریب اندک تا متوسط شده باشد، می توان حفره را با پیوند استخوان دانه دار پر نمود و دهانه حفره را با غشای محافظ یا پیوند بافت کراتینیزه پوشاند.

اگر از غشاهای کلاژنی قابل جذب یا پلی تترافلورواتیلن غیر قابل جذب استفاده گردد، لازم است که این غشاها با بافت نرم به شکل کامل پوشانده شوند تا در طی دوران ترمیم استخوان، آلودگی و تجمع باکتریایی در محل رخ ندهد و غشاهای قابل جذب تا زمان لازم در محل بمانند.

مطالب مرتبط:

برنامه زمانی درمان و کاشت فوری ایمپلنت