وضعیت دشواری بر اثر عدم توانایی مواد به کار رفته در ایمپلنت و پروتز در تحمل نیروهای وارده رخ می دهد و ماهیتی فنی یا مکانیکی دارد.

با خسته شدن مواد (Fatingue)، خمش و کشش در ماده رخ می دهد که در نهایت باعث شکستگی آن می شود که خود عاملی در لق شدن، شکستگی و به هم خوردن تعادل ترمیم روی ایمپلنت است.

لق شدن و شکستگی پیچ (Screw loosiening) : در پروتز های پیچ شونده، یکی از شایع ترین دشواری ها پیش رو بروز لق شدگی یا شکستگی پیچ آن است. تنها در سال اول ارزیابی روکش های تک واحدی که به شکل خارجی روی ایمپلنت سوار می شوند (External hex)، می توان این لق شدگی را تا 49% موارد مشاهده نمود (Jemt 1994). طرح ها و مواد جدیدی که در ساخت اباتمنت، پیچ، و اتصال اباتمنت و ایمپلنت به کار برده شده اند باعث کاهش خطر لق شدگی می گردد.

این مطلب که ضعیف ترین جزو سیستم، پیچ اتصال دهنده اباتمنت به ایمپلنت می باشد خود نکته ای مثبت است چرا که در صورت وترد شدن فشار زیاده از حد یا طراحی اکلوژن نامناسب، به جای آسیب دیدن بدنه ایمپلنت یا استخوان اطراف آن ابتدا پیچ شل می شود و این شل شدگی یک زنگ خطر خواهد بود که در صورت تکرار وقوع آن باید به دنبال علت بگردیم و فشار اضافی را کم یا حذف کنیم.

شکستگی بدنه ایمپلنت : نهایت دشواری مکانیکی که ممکن است رخ دهد بروز شکستگی در خود ایمپلنت می باشد چرا که باعث شکست کلی درمان خواهد شد. علاوه بر آن، خارج کردن یک ایمپلنت شکسته کار ساده ای نیست و اغلب همراه با از بین رفتن استخوان اطراف آن خواهد بود که جایگذاری یک ایمپلنت جدید را نیز با دشواری هایی همراه می سازد. سه دلیل عمده برای وقوع این شکستگی ذکر شده است: طراحی و مواد نامناسب، عدم رعایت اصل تطابق پاسیو فریم (passive fitness)، و وجود نیروهای زیاده از حدی همانند آنچه در بیماران با سابقه براکسیزم ایجاد می شود(Balshi 1996). استفاده از تعداد بیشتر ایمپلنت، کاربرد انواع قطورتر، طرح پروتز متحرک به جای ثابت، خارج کردن پروتز در هنگام استراحت، استفاده از محافظ شبانه(Night guard) از جمله راه کارهای کاهش این نوع از دشواری ها است.

شکستگی در مواد ترمیمی : احتمال بروز شکستگی در موادی که برای ساخت پروتز به کار برده می شوند خصوصا سرامیک، کامپوزیت یا آکریل روی فریم فلزی نیز محتمل است که نیاز به تعمیرات و برنامه ریزی برای کاهش فشار زیاده از حد را ضروری می سازد.

دشواری در بازسازی زیبایی و قدرت تکلم 

تشخیص انتظارات بیمار از نتیجه نهایی درمان جزو مرحله معاینات اولیه است. در صورتی که دیدگاه وی با شرایط داخل دهان متناسب نباشد، یا باید آن شرایط  را بهبود بخشید یا تصورات بیمار را تعدیل نمود. حتی در بعضی موارد، نتیجه درمان از نظر درمانگر مطلوب یا حداق قابل قبول است، اما از آنجا که با ذهنیت بیمار نمی تواند باعث بروز مشکلات جدی در رابطه آن دو گردد. نمایش شکل کراون نهایی به بیمار با استفاده از مدل گچی اولیه و موم گذاری (wax up) روشی مؤثر در آشنا تر شدن بیمار با روش کار و نتیجه نهایی آن خواهد بود. قدام فک بالا منطقه ای است که بدون تجربه کافی نباید اقدام به درمان آن کرد. اهمیت کاشت ایمپلنت در موقعیت سه بعدی مطلوب، ضرورت آماده سازی بافت سخت و نرم جهت ساخت کراونی با حداکثر تشابه با دندان طبیعی، و امکان تغییر طرح پروتز به انواع هیبریدی برای کمک گرفتن از قابلیت های آکریل و … در پیچیده تر کردن روش درمان در نواحی قدامی مؤثر هستند.

ساخت یک پروتز ثابت متکی بر ایمپلنت در بیماران با فک بالای به شدت تحلیل رفته می تواند باعث بروز اشکال در تکلم فرد شود. وجود فضا مابین و زیر فریم فلزی تلفظ بعضی از حروف را با دشواری همراه می سازد. کاربرد اوردنچر یا استفاده از آکریل برای پوشاندن این فضاها می تواند یک راه حل منطقی برای بیمارانی باشد که سال ها است دندان خود را از دست داده و پشتیبانی استخوانی مناسبی ندارد.

خلاصه آن که، اگر چه درصد بروز دشواری های درمان ایمپلنت چندان زیاد نیست اما عدم توجه به دلایل هر یک می تواند کل درمان را با شکست مواجه سازد، یا آن که بیمار احساس نماید با صرف هزینه و وقت فراوان به آن چه شایسته آن بوده دست نیافته است.

مطالب مرتبط:

موقعیت ایمپلنت و پروتز بعد از جایگذاری