وقتی بیش از 3 ایمپلنت باید نمایان شود، بیمار به همان شکل مرحله اول برای جراحی آماده می شود. معمولاً ناراحتی و تورم و خطر عفونت نسبت به جراحی اولیه کمتر است. به هر حال اگر نیازی به جراحی تصحیحی احساسی می شود نباید با آماده سازی ضعیف بیمار به خطر بیفتد.

برش بافت نرم

برش اولیه جراحی دوم هم به اندازه مرحله اول اهمیت دارد. وقتی از روش یک مرحله ای استفاده می شود توجه به بافت نرم مشابه روش زیر است. برش طوری طراحی می شود که در هر طرف permucosal اباتمنت بافت کراتینیزه قرار گیرد. پس برش تمام ضخامت بافت چسبنده روی کرست ریج را دو قسمت می کند. بافت چسبنده و برش معمولاً لینگوالی تر از ناحیه واقعی ایمپلنت هستند. در نتیجه به ندرت از یک سوراخ کننده (پانچ) بافتی استفاده می شود. چرا که معمولاً بافت چسبنده فاسیال دور ناحیه ایمپلنت حذف می شود.

برش دست کم 5 تا 10 میلیمتر دیستالی تر از آخرین ایمپلنت ادامه می یابد. یک فلپ پاکتی تمام ضخامت امکان کنار زدن پریوست برای مشاهده مستقیم تماس بین ایمپلنت – استخوان را فراهم می کند. وقتی 1/5 میلیمتر یا بیشتر از بافت کراتینیزه چسبنده در سمت فاسیال ایمپلنت وجود داشته باشد می توان از یک پانچ برای نمایان کردن ایمپلنت استفاده کرد. این اتفاق بیشتر در بخش خلفی ماگزیلا یا زمانی رخ می دهد که ایمپلنت بلافاصله بعد از کشیدن دندان جایگذاری شود.

در این حالت الواتورهای پریوست نباید از بدنه ایمپلنت های اندوستال یا cover screw مرحله اول به عنوان تکیه گاه اهرم استفاده کنند. در عوض استخوان لینگوال یا پالاتال به عنوان تکیه گاه در نظر گرفته شده و بافت فاسیالی به آرامی از ناحیه ایمپلنت التیام یافته کنار زده می شود. کنار زدن کامل و کافی بافت نرم استخوان کرستال اطراف ناحیه ایمپلنت را نمایان کرده و امکان تغییر موقعیت بافت چسبنده در نتیجه جراحی فراهم می شود.