همان طور که استفاده از ایمپلنت برای جایگزینی دندان های از دست رفته گسترش بیشتری پیدا کرده دندانپزشکان به وضوح افزایش مشکلات در موارد پیچیده را مشاهده کرده اند. ویزیت های منظم بعد از جایگذاری ایمپلنت و پروتز برای ارزیابی و نظارت بر بهداشت دهان خوب بعد از درمان ضروری است. بافت سالم باید فاقد التهاب ثانویه به پلاک و شکل گیری جرم باشد. همچنین معاینه recall (یادآوری) زمانی برای یافتن مشکلات بالقوه به جهت تشویق برای اقدامات درمانی زودهنگام است تا این مشکلات بالقوه به مشکلاتی بالفعل تبدیل نشوند. برای اندازه گیری عمق پاکت باید از یک پروب پرودونتال مناسب استفاده کرد.

قدرت و چسبندگی جرم به اطراف ایمپلنت معمولاً ضعیف تر و سست تر از چسبندگی جرم به ناهمواری های سطح دندان طبیعی است. این قضیه می تواند شانس تروماتیزه شدن بافت و سیل پری موکوزال(دوره مخاطی) را هنگام برداشتن رسوبات کاهش دهد. با رعایت مناسب بهداشت دهان، در صورت وجود جرم های زیر لثه ای باید مقدار آن ها حداقل باشد. چون معمولاً جرم در داخل تایتانیوم مدفون نمی شود، با رعایت بهداشت دهان مناسب باید از تجمع جرم های سنگین جلوگیری کرد. اگر تحلیل استخوان کرستال اتفاق بیفتد، نوع سطح یا پوشش ایمپلنت می تواند باعث مهیا شدن شرایط برای چسبندگی جرم یا پلاک باشد.

بافت های سالم ایمپلنت ممکن است سیل محمکی داشته و هنگام جرم گیری دندانپزشک را با مشکل روبرو کند. چون سیل پری موکوزال از سالکوس یک دندان طبیعی شکننده تر است، مهم است که از ضربات (استروک) کوتاه و کاوشی با قدرت کم هنگام جرم گیری استفاده شود. بسته به محل قرارگیری جرم می توان از یک استروک عمودی، افقی یا مایل با پرهیز از وارد کردن تروما به بافت استفاده کرد. وقتی باید از یک وسیله در زیر لثه برای برداشتن جرم یا سمان اضافه استفاده کرد ورود وسیله و اینسترومنتیشن باید به آرامی انجام شده و از استروک های سبک با الگوی نیم دایره استفاده شود. برای قرار دادن دقیق تیغه زیر رسوبات و جرم های خشک یا سمان می توان از فشار هوا استفاده کرد که در نتیجه پیدا کردن و برداشتن جرم ها ساده تر انجام شده و تحمل آن برای بیمار راحت تر خواهد بود.

مطالب مرتبط:

نگهداری ایمپلنت