نشان داده شده که کلرهگزیدین گلوکونات باعث کاهش پلاک در حفره دهان و در اطراف ایمپلنت های دندانی می شود. می توان برای استفاده دراز مدت از مواد آنتی میکروبیال مثل کلرهگزیدین گلوکونات، ستیل پایریدیوم کلراید یا ترکیبات فنولی این مواد را با مسواک و نخ دندان به کار برد تا رنگ گرفتن به حداقل برسد. لازم به ذکر است که در نسل جدید کلرهگزیدین از الکل برای حفظ و ثبات محلول استفاده می شود. اگر دندانپزشک از شست و شوی زیر لثه ای استفاده می کند کانولا باید با دقت در بافت پری –  ایمپلنت قرار گیرد تا سطح ایمپلنت های دندانی خراشیده نشود. باید هنگام جایگذاری کانولا دقت شود تا کانولا در قاعده سالکوس ایمپلنت قرار گیرد تا از تجمع مایع و تورم بافت های اطراف جلوگیری به عمل آید. ثابت شده که کلرهگزیدین گلوکونات شست و شو دهنده ی مفیدی است. استفاده از سدیم فلوراید خنثی در بیماری با ایمپلنت های دندانی به خاطر وجود فلوراید اسیدی می تواند باعث تغییر در سطح تایتانیوم شود.

مطالعه روی ایمپلنت های دندانی و درمان مکانیکی غیر جراحی به مدت 12 ماه در محل با ضایعات پری – ایمپلنت با مینوسایکلین و ژل کلرهیگزیدین 0/12% نشان داد که عمق پاکت و خونریزی در اثر پروبینگ کاهش یافته است. ثابت شده که در زمان آنتی بیوتیک در درمان پری – ایمپلنت موفق بوده است. تأثیر درمان مکانیکی به تنهایی یا در ترکیب با درمان آنتی سپتیک روی بافت های پری – ایمپلنت باعث کاهش التهاب می شود. این قضیه از دید هیستومورفومتریک در مقایسه با گروه کنترل که درمان نشده اند به اثبات رسیده است. التهاب در بافت های مخاطی ایمپلنت های گروه کنترل بیشتر از التهاب در بافت های دو گروه ایمپلنت های درمان شده بود. مهم تر از این در هر دو گروه درمان شده بعد از گذشت 2 ماه از درمان بخش های اداری التهاب کمتر شده اند. بنابراین می توان نتیجه گرفت که درمان های مکانیکی به تنهایی یا به صورت ترکیبی با کلرهگزیدین در کنار کنترل پلاک باعث التهاب سازگار با سلامت شود. آنتی بیوتیک های سیستمیک نیز در درمان عفونت مفید هستند. ارزیابی کردن مشکل، عوارض و بیماری به اندازه شناخت علت اهمیت دارد.

مطالب مرتبط:

لقی ناشی از حرکت ایمپلنت