سیستم طبقه بندی پیشنهادی در سال 1985، بر اساس ارزیابی مسیر حرکات پروتز های متکی بر ایمپلنت است نه دامنه کلی حرکت هر یک از اتچمنت ها؛ به همین دلیل میزان حرکات پروتز (PM) مسئله مورد توجه است.

اوردنچر به عنوان یک پروتز متحرک تعریف می شود ولی در اصل، پروتز حین فانکشن حرکت نمی کند. اگر پروتز حین فانکشن حرکت نکند در طبقه بندی به عنوان طرح PM-0 شناخته شده و لازم است که ساپورت ایمپلنتی مشابه پروتز ثابت داشته باشد. پروتزی که حرکات لولایی دارد PM-2 و پروتز با حرکات اپیکالی و لولایی PM-3 نامیده می شود. نوع PM-4 اجازه حرکت در 4 مسیر را می دهد. نوع PM-6 پروتزیست که انواع حرکات را در بر می گیرد.

دندانپزشک حین قرار دادن ترمیم، حرکات پروتز را ارزیابی می کند. اگر پروتز هنگامی که در محل قرار گرفته محکم است ولی می توان آن را برداشت، حرکات پروتز، صرف نظر از این که چه اتچمنتی به کار رفته باشد، در گروه PM-0 قرار می گیرد. به عنوان مثال، O-ring می تواند باعث حرکت پروتز در 6 مسیر شود. ولی اگر 4 O-ring بر روی یک بار قرار گرفته بر روی کل قوس، قرار می گیرند و پروتز بر روی این بار بنشیند، این وضعیت باعث می شود که حرکات پروتز در گروه PM-0 قرار گیرد.

حرکات لولایی شکل پروتز اجازه حرکت در دو پلن را می دهد و در این مواقع بیشتر از اتچمنت های لولایی شکل استفاده می شود. به عنوان مثال، بار دالدر و کلیپ بدون فضا نگه دار و بار هد و کلیپ، از شایع ترین اتچمنت های لولایی مورد استفاده هستند.