شایع ترین عوارض مرتبط با اوردنچرهای متکی بر ایمپلنت، بر اثر عدم درک مسائل مربوط به گیر، ساپورت و ثبات پروتز اتفاق می افتند. وقتی یک ترمیم ثابت روی ایمپلنت ساخته می شود، سخت و محکم است ونیروهای کانتی لور و منحرف کننده به خوبی شناسایی می شوند.

به ندرت ممکن است دندانپزشک یک ترمیم تمام فک را بر روی سه ایمپلنت قرار دهد، به خصوص هنگامی که یک دنباله گسترش یافته کانتی لور هم داشته باشد. با این حال سه ایمپلنت به همراه یک اتصال دهنده باری شکل، به علت موقعیت قرارگیری و طرح اتچمنت می تواند به تنهایی یک سیستم اوردنچر ثابت را ساپورت کند. دندانپزشک ترمیمی ممکن است تصور کند که اوردنچر به ساپورت کمتری نیاز دارد ولی در اصل اوردنچر حین فانکشن حرکت نمی کند و مانند یک ترمیم ثابت محسوب می شود. به همین دلیل اوردنچری که پروتز ثابت بدون حرکت دارد باید توسط تعداد ایمپلنت مساوی با ترمیم ثابت که از لحاظ موقعیت قرارگیری و طراحی ایمپلنت نیز شبیه ترمیم های ثابت است، ساپورت شود.

بسیاری از اتچمنت های دقیق با دامنه متغیری از حرکت، در اوردنچرهای متکی بر ایمپلنت استفاده می شوند. حرکت می تواند در یک تا شش مسیر یا پلن رخ دهد: اکلوزال، ژنژیوال، فاسیال، لینگوال، مزیال و دیستال. تیپ 2 اتچمنت در دو پلن حرکت می کند، تیپ 4 اتچمنت در 4 پلن حرکت دارد. با این حال ممکن است حرکات نهایی پروتز، با حرکاتی که در هر یک از اتچمنت ها به تنهایی اتفاق می افتد، کاملاً متفاوت باشد و می تواند از یک تا شش مسیر بر حسب پروتز و تعداد اتچمنت ها، حتی زمانی که از یک اتچمنت مشابه استفاده می شود، متفاوت باشد. به همین دلیل حرکات اتچمنت ها و پروتز مستقل از یکدیگر هستند و باید جداگانه ارزیابی شوند.