اوردنچرهای معمولی برای تأمین ساپورت به دندان های باقیمانده ای نیاز دارند که اغلب به علت بیماری پریودنتال، دچار تحلیل استخوان شده اند و موقعیتشان بسیار متغیر است.

در یک پروتز متکی بر ایمپلنت، ایمپلنت را می توان در مکان های خاص طراحی شده قرار داد. به طوری که تعداد ایمپلنت ها باتوجه به نظر دندانپزشک ترمیمی و بیمار تعیین شود. به علاوه اباتمنت های ایمپلنت به کار رفته در اوردنچر، سالم و محکم هستند و می توانند ساپورت مناسبی برای سیستم فراهم کنند. در نتیجه، می توان مزایا و خطاهای درمانی را از ابتدا تعیین کرد. بیمار از پروتز های ایمپلنت بهره زیادی می برد.

با قرار دادن ایمپلنت، کمترین میزان تحلیل استخوان، در قدام ریج باقیمانده اتفاق می افتد. پس از خارج کردن دندان های فک پایین، در سال اول حدود 4میلیمتر از ارتفاع استخوان کاسته می شود که این روند در 25 سال آتی ادامه می یابد. به طوری که فک پایین 4 برابر فک بالا ارتفاع خود را از دست می دهد. این در حالی است که در استخوان زیر اوردنچر، در عرض 5 سال در حدود 0.6 میلیمتر و پس از آن سالانه کمتر از 0.05 میلیمتر تحلیل عمودی استخوان روی می دهد.

تحلیل استخوان، شکل یک سوم صورت را تحت تأثیر قرار می دهد. در مقایسه با پروتز های ثابت، اوردنچر ماکزیلا اغلب می تواند باعث ایجاد ساپورتی برای لب ها و بافت نرم شود، زیرا لزومی ندارد که کانتور پروتز با نیاز های بهداشتی روزانه، تطبیق پیدا کند. همچنین استفاده از دست دندان، وضعیت ظاهری فرد را نسبت به زمانی که دندان طبیعی داشته تغییر می دهد. برای تکنسین بسیار مشکل است که این تغییر شکل را با ترمیم های PFM، از بین ببرد. برای تکنسین، جایگزینی پاپیلای صورتی بین دندانی و بافت نرم تحلیل رفته، حین ساخت اوردنچر، به مراتب راحت تر از وقتی است که قرار است PFM در محل قرار داده شود.