عیب عمده اوردنچر متکی بر ایمپلنت در فک پایین، به انتظارات بیمار از درمان مربوط می شود. اغلب بیماران دوست ندارند پروتز متحرک داشته باشند. اغلب یک پروتز ثابت به عنوان جزئی از بدن بیمار پذیرفته می شود و اگر اولین درخواست بیمار پروتز ثابت باشد، اوردنچر متکی بر ایمپلنت نمی تواند نیاز های روانی بیمار را تأمین کند.

طرح درمان اوردنچر متکی بر ایمپلنت به حداقل 12میلیمتر فضا بین کرست استخوان و پلن اکلوزال نیاز دارد. وقتی میزان کافی فضا برای ارتفاع کراون وجود ندارد و پروتز بیشتر مستعد خستگی و شکست ناشی از آن است، ساخت اوردنچر مشکل تر از ساخت یک پروتز ثابت PFM خواهد بود. وجود حداقل 12میلیمتر ارتفاع برای فضای کراون باعث ایجاد توده اکریلی کافی برای مقاومت شکست، فضای کافی برای چیدن دندان ها بدون نیاز به تغییر آن ها و فضایی برای قرارگیری اتچمنت ها، بار، بافت نرم و یک فضای کافی برای رعایت بهداشت می شود. در مندیبل، ضخامت بافت نرم روی استخوان معمولاً 3-1 میلیمتر است. در نتیجه فاصله پلن اکلوزال تا بافت نرم باید حداقل 11-9 باشد. وقتی که میزان ارتفاع و عرض استخوان کافی وجود داشته باشد، اغلب برای افزایش فضای کراون، پیش از جایگزاری ایمپلنت یا ترمیم ثابت، استئوپلاستی تجویز می شود. 

متقاضیان درمان اوردنچر، در مقایسه با ترمیم های ثابت، اغلب در دراز مدت متحمل هزینه های بیشتری می شوند. اتچمنت هایی مثل O-ring یا Clips سائیده می شوند و دائما باید تعویض شوند. به نظر می رسد که نیاز به این تعویض ها در سال اول بیشتر است، ولی به عنوان یک مرحله از فاز نگهداری باید مورد توجه قرار گیرد. به علت بهبود قدرت جویدن و دینامیک جویدن در اوردنچر، دندان های دنچر در پروتز های متکی بر ایمپلنت نسبت به پروتز های معمولی سریع تر سائیده می شوند. همچنین به دلیل تغییرات بافت نرم و سایش دندان های دنچر، اغلب لازم است که بعد از 5 تا 7 سال اوردنچر جدیدی ساخته شود.