میزان استخوان موجود برای گذاشتن ایمپلنت در هر دو فک یکسان است. تغییرات ابعادی ریج ماگزیلا در نواحی قدامی، به ویژه هنگامی که دندان های زیادی از این ناحیه کشیده شوند. برای قرار گیری ایمپلنت از نظر ارتفاع و حجم بسیار زیاد است (بیش از 70%). به علاوه بسیاری از بیماران که برای ایمپلنت های دندانی مراجعه می کنند به دلیل پروسه ی آلوئولکتومی پس از کشیدن دندان و قبل از استفاده از دنچر ماگزیلا استخوان بیشتری را از دست می دهند. با وجودی که بین تکنیک های مختلف آلوئولکتومی تفاوت اندکی وجود دارد تمامی آن ها تأثیرات مخربی بر میزان استخوان ریج دارند.
شیفت پالاتالی ریج باقی مانده در ماگزیلا و شیفت لینگوالی در مندیبل به موقعیت دندان بستگی دارد و صرف نظر از تعداد دندان های از دست رفته، به دلیل تحلیل صفحه ی باکالی استخوان کورتیکال در تمام نواحی فک اتفاق می افتد. به هر حال، پس از تحلیل اولیه ی استخوان، ماگزیلا شروع به تحلیل رفتن به سمت میدلاین می کند در حالی که، به دلیل عریض تر بودن استخوان مندیبل از استخوان آلوئولر، مسیر تحلیل استخوان مندیبل در نهایت به سمت فاسیال است. این مسئله همراه با تغییرات مشخص به سمت مندیبل، موجب می شود که ظاهر بیماری که از دنچر استفاده می کند به فرم کلاسیک چانه و لب پایین جلو آمده تغییر کند. ناحیه ی خلفی ماگزیلا سریع تر از هر ناحیه ی دیگری تحلیل می رود. همان طور که بیماری پریودنتال موجب تحلیل استخوان قبل از از دست رفتن دندان می شود، تحلیل کرست استخوان متعاقب کشیدن دندان نیز اتفاق می افتد. به علاوه سینوس ماگزیلاری (فکی) پس از ازدست رفتن دندان به سمت کرست ریج بی دندان گسترش پیدا می کند. درنتیجه، ناحیه ی خلفی ماگزیلا بیشترین ناحیه ای است که تحت درمان آگمنتیشن استخوان قرار می گیرد.
مطالب مرتبط:
