دلایل زیادی برای شکست ایمپلنت با استخوان که تازه به سطح ایمپلنت اتصال یافته وجود دارد. دلایل اولیه شکست مربوط به حرارت زیاد حین آماده سازی استئوتومی یا فشار زیاد در سطح تماس ایمپلنت – استخوان در زمان قرار دادن ایمپلنت است.

فشار زیاد به هنگام قرار دادن ایمپلنت در اکثر مواقع با طرح تیپر و پیچی شکل بدنه ایمپلنت ایجاد می شود. نیروی حاصل از جایگذاری در طرح تیپر و پیچ دار ایمپلنت ها باعث تولید نیروهای زیاد در استخوان می شود که منجر به تحلی و شکست ایمپلنت می شود.

یک دلیل دیگر در شکست جراحی حرکت بسیار کوچک ایمپلنت در شرایطی است که سطح تماس ایمپلنت – استخوان در حال تشکیل است یک بازوری شکسته برای جلوگیری از حرکات در محل شکستگی ثابت می شود تا احتمال اتصال فیبروزی را کاهش دهد.حرکتی به کوچکی 20 میکرون، گزارش شده است که منجر به تشکیل سطح تماس فیبروز، در محل شکستگی می شود. Brunski ، گسترش سطح تماس فیبروز را در شرایط که ایمپلنت های دندانی بیشتر از 100 میکرون در حین فاز اولیه ترمیم حرکت می کردند مشاهده کرد. پروتکل اصلی  Brainemark  از روش جراحی 2 مرحله ای استفاده می کرد. یکی از دلایل اصلی برای این مفهوم قرار دادن ایمپلنت بر روی یا در زیر ناحیه استخوانی کرست برای کاهش ریسک حرکت ایمپلنت برای ترمیم اولیه استخوان است. Schroeder  همچنین وجود یک دوره ترمیم بدون بارگذاری روی ایمپلنت ها را پیشنهاد کرد و ایمپلنت نیز اندکی بالا یا بر روی بافت های ریشه ای قرار گرفت.

حرکات کوچک در محل اتصال در حال تشکیل ایمپلنت – استخوان ممکن است باعث ایجاد بافت فیبروز در اطراف ایمپلنت گردد تا محل اتصال استخوان – ایمپلنت. استرس های زیاد به ایمپلنت ممکن است باعث بار زیاد یا شکست گردد. این ایمپلنت دارای بار اکلوزالی زیادی است، که ممکن است منجر به تشکیل بافت فیبروز در اطراف ایمپلنت گردد.

نیروهای اکلوزالی که در پروتزهای متحرک به کار می روند در یک ایمپلنت در حال ترمیم، ممکن است باعث خطر برش باز کننده بافت نرم و تأخیر در ترمیم بافت نرم گردند. این نیروهای اکلوزالی همچنین ممکن است روی استخوان مارجینال در اطراف ناحیه در حال ترمیم ایمپلنت تأثیر بگذارند. انتقال این نیروها به بافت نرم تحت عمل پروتز، ممکن است باعث حرکاات کوچک در محل اتصال ایمپلنت – استخوان شود و این در شرایطی رخ می دهد که ایمپلنت در زیر و بالای بافت های ریشه ای در حال ترمیم است. استرس هایی که به ایمپلنت در حال ترمیم وارد می شوند، ریسک مشکلات را افزایش می دهند. به بیان دیگر، گزارشات کلینیکی مختلف نشان می دهند که یک جراح با تجربه در 99% موارد بعد از قرار دادن به ثبات کافی می رسد. قسمت جراحی شکست های ایمپلنت معمولاً حداقل ریسک را در درمان های کلی ایمپلنت دارد.